- қоим
- [قائم]а1. рост, устувор, истода, барпо; қоим будан устувор будан, поянда будан; пойдор истодан; барпо шудан; қиёмат қоим шудан қиёмат барпо шудан; қоим ба зот ба аслу зоти худ пойдор; абадӣ, ҷовид2. моланда, даллок (дар ҳаммом), масҳгар3. кҳн. халта (киса, ҷаъба)-и чармӣ барои нигоҳ доштани мӯҳраҳои шоҳмот, дастаи шамшер, теғ
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.